GMINA WIEJSKA CZARNY PIEC

Nazwa: wywodzi się od określenia ?piec smolny?
Urząd rejonowy: Hartigwalde
Urząd stanu cywilnego: Gimmendorf
Powierzchnia: 1910: 833,3 ha
Liczba mieszkańców:1910: 188, 1939: 190
Przynależność zawodowa:
a) sekcja gospodarcza:
? rolnictwo (gospodarstwa rolne): 145,
? przemysł i rzemiosło: 3,
? handel i transport (komunikacja): 3
b) według zajmowanego stanowiska:
? stanowisko samodzielne: 29,
? pomocnik członka rodziny: 61,
? urzędnik i pracownik umysłowy: 29,
? pracownik fizyczny (robotnik) : 55

Ostatni burmistrzowie: Karl Stach i August Boczkowski

Wynik referendum z 11 lipca 1920: 161 mieszkańców głosowało na Niemcy. Na Polskę nie został
oddany ani jeden głos.

Kolonie:
1) Paul Pasuch,
2) Brückner, w 1919 roku majątek sprzedany państwu, później zalesiony,
3) Dietzek: w 1919 roku majątek sprzedany państwu, później zalesiony,
4) August Boczkowski,
5) Reinhold Gusek,
6) Friedrich Bastek,
7) Gustav Dietzek.

Z HISTORII, GOSPODARKI I KULTURY

Przywilej założycielski dla Czarnego Pieca zaginął. Przypuszcza się, że smolarnia przy której powstała ta wieś, istniała już w czasach krzyżackich. W spisie urzędowym z 1756 roku znajduje się następujący zapis: ?Czarna Smolarnia, (...) osiedle smolarzy, 5 smolarzy, 7 zagrodników, 5 robotników dniówkowych?.

W 1780 roku w Czarnym Piecu mieszkało 18 gospodarzy. W 1782 roku wieś posiadała 15 chałup. Podczas separacji lasów, 2 czerwca 1785 roku, wspólnocie wiejskiej Czarnego Pieca przydzielono 11 łanów, 29 mórg i 57 pasów ziemi. W 1817 roku Czarny Piec posiadał 24 chałupy i liczył 95 mieszkańców. Przy nowych pomiarach wsi w 1823 roku ustalono 3052 morgi, 34 pręty pasy.
W 1885 roku wieś liczyła już 259 mieszkańców. 6 stycznia 1855 roku zakończył się konflikt między 14 właścicielami nieruchomości rolnych (gospodarzami).

Od początku lat 20 XX wieku zaobserwowano w Czarnym Piecu wzrost gospodarczy. Głównymi czynnikami tego wzrostu były: budowa drogi Gimmendorf ? Czarny Piec i przede wszystkim intensywne prace melioracyjne kanału Omulewskiego. Produkcja mleka wzrosła.
Mleczarnia Johanna Grzybeck miała lepszą sprzedaż. Szkoła wiejska została założona podczas rządów Friedricha Wilhelma III. W szkole po raz ostatni przed wypędzeniem wykładali Traugott Seidel i Eltriede Transki.

O losie gminy wiejskiej na koniec drugiej wojny światowej informowali Dietzek i Slopianka: ?W nocy z 19/ 20 stycznia 1945 mieszkańcy mieli opuścić wioskę. Ewakuacja jednak nie powiodła się. Po zajęciu przez Rosjan Czarnego Pieca zastrzeleni zostali: rolnik Friedrich Bastek i jego żona Emma, poza tym Gerhard Christel, Wilhelm i Frieda Bastek, rolnik Reinhold Gusek, jego żona Paula i teściowa Rabe, Wilhelm Serafin, Friedrich Glitza, Erich Radek. Podczas ucieczki został zamordowany lse z Małszewa, Korzyn z Gartenau, stolarz Dors, jego żona i córka z Jedwabna, poza tym trzech Włochów.

W służbie Wermachtu poległo 17 mężczyzn z Czarnego Pieca.